Verdeelt ‘Den Haag’ de kosten klimaatbeleid wel eerlijk?

0 Flares Filament.io 0 Flares ×

In het concept-klimaatakkoord gaan de subsidies en de collectieve lasten van de verduurzaming in ons land als volgt worden verdeeld.

De huishoudens gaan 1 miljard extra betalen en de kleine bedrijven (MKB) 0,9 miljard. Samen krijgen ze 0,35 miljard aan subsidies terug. Per saldo betalen ze samen dus 1,45 miljard.

De industrie betaalt als sector niets, krijgt zelfs geld om te verduurzamen: 0,85 miljard subsidies tegenover 0,2 miljard extra lasten.

Let wel: deze collectieve kosten (heffingen en belastingen) komen bovenop de kosten die huishoudens en bedrijven zelf voor de verduurzaming moeten maken.

Industriële bedrijven die zich onvoldoende inzetten om hun uitstoot van CO2 terug te dringen, gaan wèl betalen.

De bedrijven moeten een CO2-plan maken en krijgen een beloning als ze de uitstoot verminderen. Ze gaan juist betálen wanneer ze geen plan maken of het niet serieus uitvoeren.

Een zogeheten bonus-malussysteem. Belonen van goed gedrag, bestraffen van slecht.

Kritiek

Er zijn vooral drie kritiekpunten op deze financiering van het klimaatbeleid: het bonus-malussysteem zou te ingewikkeld en daardoor kostbaar en fraudegevoelig zijn.

Het klimaatakkoord zou alles veel te snel willen.

En de verdeling van de lasten is volgens veel mensen oneerlijk, mede omdat de industrie juist de grootste vervuiler is. En we toch graag het principe hanteren dat de vervuiler betaalt.

Een liberaler systeem?

De tegenstanders van het bonus-malussysteem bepleiten een veel simpeler systeem: een heffing per  uitgestoten hoeveelheid CO2. Dat prikkelt bedrijven direct om de uitstoot terug te dringen.

Bovendien past zo’n systeem helemaal in de liberale gedachte dat de vervuiler betaalt. En dat de kosten van een product zoveel mogelijk in de prijs tot uitdrukking moeten komen. Zonder onnodige bureaucratie.

Oneerlijk?

De verdeling lijkt erg oneerlijk, maar daar valt toch wel wat op af te dingen. De kosten die bedrijven moeten maken, komen vroeg of laat tòch in de prijzen tot uitdrukking.

Uiteindelijk betaalt de consument dus toch! Of hijzelf direct door de overheid voor kosten wordt aangeslagen of de bedrijven.

Er is wel een groot verschil: als de industrie wordt aangeslagen, gaan de kosten voor Nederlandse bedrijven omhoog maar niet die van buitenlandse concurrenten.

Die buitenlandse bedrijven kunnen dus ongestraft doorgaan met vervuilen. En de concurrentiepositie van in Nederland gevestigde bedrijven wordt verzwakt.

Wanneer de consument de klimaatkosten rechtstreeks aan de overheid moet betalen, ontstaat dit probleem niet.

Internationale samenwerking

Wanneer we de vervuilende bedrijven toch een groter deel van de kosten willen laten betalen, is er maar één oplossing: meer internationale samenwerking. En dus (onder andere): meer Brussel!

Anders worden individuele landen door de grote multinationals voor hen steeds effectiever tegen elkaar uitgespeeld.

Geef je mening!

Niet mee eens? Of juist wel? Discussieer dan mee!

 

0 Flares Twitter 0 Facebook 0 LinkedIn 0 Google+ 0 Pin It Share 0 Email -- Filament.io 0 Flares ×

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.